Passanu l’anni, li misi e li jorna,
ma lu to pinziri sempri mi torna
nni la menti mia tantu malata
di lu mali ca nun dura ’na jurnata.
La me vita fu chijna di spranzi
a la luci di lu suli e di la cannila,
ma lu distinu cumannà li danzi
e lu me cori ristà ’n cauzi di tila.
La gioia di l’amuri dura picca
e, si si fa quarchi prugettu duci,
già si senti la vucca amara e sicca
e lu iurnu pari notti senza luci.
Di tutti l’ervi nun sinni fa un fasciu,
ma iju parru certu di la me surti,
ca mi detti piaciri e pua lu sfasciu
comu la fimmina prena ca aburti.
Pri tanti peni sufferti nni stu munnu
pua l’omu si scannalia di lu fucu
e ci tira luntanu, sapinnu lu iucu,
ca di spirtu lu fa passari pri tunnu.
Commenti
Ma in realtà trovo una lucida armonia tra bravura e gradevolezza